Sen Aydınlatırsın Geceyi

<b>“İnsan endişeden yaratılmıştır.

Aziz Yağan

01.07.2014, Sal | 12:00

Sen Aydınlatırsın Geceyi
Makaleyi Paylaş
“İnsan endişeden yaratılmıştır.”

Can Yücel “Gitmek” şiirinde “Sırf yeme, içme ve barınmanın bedeli bu kadar ağır olmamalı” der. Bahsedeceğimiz endişe ise ne yeme, içme, barınma, ne genetiksel ve çevresel kaynaklı!

İlgilendiğimiz endişe; aniden ve hızlıca kavramaya başladığınız, sizi sizlikten geri dönüşümsüz, tersinmezce çıkararak iflah olmaz bir “şey”e dönüştüren ve bunlar başınıza getirilirken en ufak bir vicdan, engelleme, önleme kıpırtısına rastlanılmayandır. Biyolojik yatkınlık ya da çevresel besleyici, kaynaklı olanlar değil, ayrıca bilişsel-davranışçı yaklaşımın önleyici, tedavi edici gücünün pek de yetmediği bir endişe; bu bambaşka bir endişe ki, Tanrıçalar dahi bu derde derman olamaz.

Endişeye bir kez can üflendi mi gerisini ona bırakın! Zamanla yersiz olmadığı da kanıtlandı mı dönüşü yoktur. Siz artık tepeden tırnağa, o andan sonsuza dek bir yarasınızdır, sedirdeki ömrünüz bu yaraların nedenlerini, genişliğini, derinliğini ve etkisini anlamakla geçecektir. Kaçamayacağınız kadar sizindir o, kaçamayacağınız kadar içinizdir, soluğunuz teninizdir!

“görüntülerin ve ardindan seslerin de renklerini soğurunca susuş

acısıyla ölmek üzere olan bir hayvanın nefesidir artık yaşam

coşkusuzluğun sakatlığına yamanacak bir ömür benimsizlikte

yüreğin gittikçe küçülen bir girdaptan başka nedir”

Turgut Uyar “İnsan sevdikçe iyileşiyor artık anladım” deyip saflık içinde yanılıyorken, Irwin Yalom “Yalnızca yara almış iyileştiriciler gerçekten iyileştirebilir.” diyerek eksik de olsa doğru zemini gösteriyordu. “Yarayla alay eder yaralanmamış olan” doğruysa, derdinizi uygun kişiye anlattığınızdan nasıl emin olabilirsiniz ki?

“masaldan geriye kalan yine gökten düşen üç elma

payımı istiyorum artık

payımı vermezseniz

anlatırım masalcıların acıya şerbetli olduklarını

anlatırım masalcı olmaya adayların da bu işi kavradıklarını

anlatırım cânım kımıltıların örtbas edilişini

hani O sanki varmış gibi

yavaşça yumup gözünü

ve hafif eğip başını

yüzün teni aramasıdır şiir

şiir çıplaklığımızdır

şiir silahsızlığımızdır tüm iklimsiz ordulara karşı

şiir sipersizliğimizdir kendi yüreğimizin, edimimizin karşısında

şiir cesarettir gittikçe lalleşen şarap susuşlarına karşı

şiir o üç elmadan geriye kalandır

gözümüzü her gürültülü yumuşumuzdur”

Melike Uzun bir denememi okuduktan sonra etkileyici bir iç dökümü demişti. Denemem iç dökümü olmasa da ifade hoşuma gitmişti. Sanırım Sen Aydınlatırsın Geceyi tam bir iç dökümü, daha doğrusu tam bir kusuntu gibi duruyor; varlığı ortada görünmese de; gerçekte film kaskatı bir iç acısı, somut ve bitimsiz bir zavallılık, canlı ve inandırıcı bir kusuntu.

Soyut olarak bilinenler bu filmde kolayca ve açıklıkla somutlaştırılıyor; üstelik mimiksiz, ifadesiz, artistlik yaptırtmaksızın. Öyle ki, başrol oyuncuları o kadar iyi oynayamıyor ki, herkesin bu rolleri oynayabileceğini düşündürtüyor.

Filmi tartışmadan önce sorayım; Beşir Fuad’ı bilir misiniz? Hani 1887’de 35 yaşındayken henüz, annesi gibi delirmek istemediğinden belki; kesmeye bileğinden başlayarak intiharı, ölüşü yazıya dökmeye çalışan Fuad. Bilmiyorsanız doğaldır çünkü unutturulmak istendiği için bilmiyorsunuz. İlk kez dipnotu kullanan o çağın insanı Fuad. Osmanlı şairlerine “Yeter saçmaladığınız be!” diyen pozitivist Fuad. İşte Akhisarlı Cemal o Fuad’a hiç benzemiyor. Filmde kendi bileklerini kesen Cemal derdini anlatabilecek kelimeleri, kavramları bile bilmiyor, bunlara sahip değil. İkisinin ortak noktası kendiliğindenlikleri.

Shanley’in “Şüphe”sindeki gibi güçlü, zeki, kararlı iradelerin çarpıştığını görmüyoruz filmde. Evet, Akhisar’da olsa olsa böyle olur.

Mucizelere inanır mısınız? Kabullenilmiş devlik, çıplak elin tüfek/tabanca olması, kan ağlamak, ölememezlik, silik (kişilikle) görülmek, sadece aynada görünür olmak (aynadaki görüntünün gerçekliğinin tartışma dışılığı), duvarlardan geçmek ve duvarların ardını görmek, erkek de dahil nesneleri parmağıyla oynatmak, istediği her kişinin kendine aşık olmasını sağlamak, hayatı durdurabilmek birer mucize midir? Belki de “her neyi iyi yapabiliyorsak” gerçekte o sergilediğimiz mucizemizdir. Masum bir öpücükle mucizenin etkisinden kurtulmanız sağlanabilir mi? Mucizevi özellikler mutlu etmeye, mutluluğa erdirmeye yeter mi? Mucizelerin sıradanlaştığı, önemsizleştiği, hiçbir işe yaramadığı, hatta kötüye kullanıldığı yaşantılar…

A: “Beni seviyon mu?”

B: “İstersen severim!”

Sorunun değil ama yanıtın kışkırtıcılığı tartışılmaz. Yukarıdaki soruyu soran bir kadınsa eğer, erkeğin sevişi muhtemelen hevesi geçinceye kadar mı olur? Soruya bu özel yanıtı veren kadınsa, bu “içten” sevişi ömrü boyunca sürdürebilir mi; yeter ki aksilikler olmasın. Bir şeylerin başından beri ters gittiğini sonradan kavramaya başlamak…

Basitliğin değil de bayağılaşmanın, dipte olmanın kökenle, dinle, dinsizlikle, coğrafyayla, Kurdistan’da bir mezrada, Chicago’da, Svalbard’da olmakla ya da yaş, eğitim durumu, cinsiyet, meslek ya da varsıllıkla ilgisi yoktur. Kendinizi bilmezseniz ve kabullenmezseniz, karşınızdakini kullanmayı isterseniz, kendinizi kullandırmamayı bilmezseniz, kendinizi kullandırmamayı istemezseniz, kendinizi bilerek kullandırtıyorsanız yeter sebeptir.

Filmin bir diğer ve belki de asıl adı; “Sevmesini bilmiyorsan, bakma sakın gözlerime” (Sevmiyorsan, bakma sakın gözlerime). Sevmesini bilmek, sevilmeyi öğrenmiş olmayı da gerektirir mi?

“insan sevdiğini içinden nasıl atar;

ağlayarak mı

çürüyerek mi

çıldırarak mı

savrularak mı”

Kendi halinde, hiçbir canlının canını yakmayan, içinden geçeni dürüstçe sıralayan, başına geleni olduğu gibi anlatmaya çalışan, kimsenin kötülüğünü düşünmeyen, dedikodu yapmayan, sedirde otururken dalıp gitmiş bir erkek melek olmalı; bir gün karşısına kadınlar çıkmaya başlayıncaya kadar. Erkek öyle biriydi. Kafasının içinde dönüşünü durduramadığı tekerlekle, alev almış evlerinin içinde anne ve kardeşlerinin yanışını hala yanı başında taşıyan erkeğin kadını kaçıncı defa da olsa “ilk kez görüşü”, aşık oluşu, dönen tekeri huzurla durduruşu.. Buraya kadar sorun yok.

Erkek kadından şüphelenmeye başlıyor. İlk şüphe zerresi oluştuğu andan itibaren erkek kendini kaybediyor, ikisinin geçmişlerini tekrar en baştan gözden geçiriyor, çok geç de olsa doğru sorular sormaya başlıyor. Yeni ve uçsuz bucaksız bir endişenin tam ortasına hiç desteksiz bırakılmış oluyor, yok saymıyor, sırtını dönmüyor, görmezden gelmiyor; başına geleni anlamaya, doğrulamaya, bilmeye çalışıyor. Öğretmenini dinliyor. Bu öyle bir endişe ki diğerlerine benzemiyor; geçmişte onu endişelendirenleri hiçleştirip tamamen kendini egemen kılıyor.

O ana dek sessiz sakince yaşayan, içinde yanan şiddeti hiç açığa vurmamış erkek şüphesinden emin olduğunu sandığı anda kadını kötü dövüyor. Kadın şaşırtıcı biçimde hiç sesini çıkarmıyor ve sakince akşam yemeğini hazırlamaya gidiyor. Burada filmin kolye başlangıcıyla yokuşu tırmanmaya çalışması pek anlamlı gelmedi, endişeye asıl girişin yapıldığı bu sahneler önceye ve sonraya göre tutarsızlıklara, kopukluklara, yetersizliklere sahip.

Erkek yanıldığını anlıyor ve özür dilemek için güya Shakespeare sonesi ezberliyor. Shakespeare okuyup hangi sonenin duruma uygun olanı arayan yani soneleri anlamaya çalışan biri artık eskisi gibi olabilir mi? Kolye dayağından sonra film kemikleşmeye başlıyor. Erkek tekrar dönmeye başlayan tekerleği aklında taşıyor.

Erkek kolye meselesini örtbas ediyor, gerçekte kolyenin kaynağını kadına sormayı bile denemiyor. Ancak ilk dalga sönerken asıl dalganın gerçek ve yıkıcı olduğu ortaya çıkıyor. Kadının gizlediği birden bire açığa çıkıyor. Açığa çıkmasa belli ki kadın öylece yaşayıp giderdi. Kadının kendini gizleyerek erkeğe sığındığını anlıyoruz. Belli ki erkeğin kendinden şüphelenmesini sağlayacak her kanıtı gizlemeye çalıştı, başaramadı. Kaçacak yer kalmayınca yani gizlediği ortaya çıktığında kadın geri durmuyor; “Sen iyi birisin, bana yardım edersin dedim. Artık rahata ererim dedim” diyor. Erkekse tüm doğallığıyla kadını kabullenmiyor.

Bu sahnelerden sonra her şey değişiyor. Kadın birden bire salt gurur kuşanıyor. Daha önce dayak yiyince sesi çıkmayan, kabullenen, sinen, erkeğe “öfken diner” edasıyla bakan kadının gizlediği yani erkeği kandırmışlığı açığa çıkınca birden bire roller değişiyor. Erkek ezilmeye başlıyor ve film bunu çok iyi veriyor. Erkek “Ben iyi değilim, ben hiç iyi değilim” diyor. Sanırım Onur Ünlü bu filmi sırf kendisi için çekmiş; izleyici, Cannes ya da Oscar umurunda bile değil.

Beylik laflar etmesini seven bir arkadaşım kendini kıyaslarken “Ben maymun değilim” demişti. Bu ifade, kimi insanların süren ilişkisini bitirmeden yenisine bakınışının içgüdüselliğini açıklamaya yararmış; maymun yeni ve sağlam dalı bir eliyle sıkıca tutmadan tutunduğu diğer dalı bırakmazmış. Halbuki bu evrimsel ifade; bir elinde temiz, itibarlı, yasal ve mantıksal dalı hiç bırakmadan, diğer eliyle duygusal ama sıkıldıkça değişebilir kirli ve saklı dalları tutabilenlerin bırakınız devrimselliğini, mucizeviliğini es geçiyor.

Filmde bunların ardından farklı bir yaraya sahip, yine ilk kadın gibi güvenli liman arayan ve her dediği yalan olan ve ısrarla yalanlara devam eden yeni bir kadının görünürlüğü artmaya başlıyor. İyi birine (filmde erkeğe) sahip olmak fırtınadan limana sığınmak gibi; fırtınanın asla dinmemesi için dua ederek. Eğer fırtına hasarsız dinerse “mükemmel” bir erkeğe sahip olmak da yetmez, aşık olunacak bir diğeri de gerekir. Erkeğin ikinci kadına “Hamile misin sen?” sorusu da konunun gittikçe dikleşen yolda teklemeden ilerleyişini sağlıyor.

Başınıza taş ne zaman yağar? “Avutucu araçlar” arayan kötü kişi iyi kişiye sokulduğunda değil, bu sokuluşta iyi kişi de kötü kişiye karşılık verdiğinde mi yağar? Dünya ne zaman tartışmasızca tersine döner; karşınıza her çıkanın yalan söylediğini, kendi aşkı için hep diğerini kullanmaya çalıştığını anlayınca mı, siz de onlarsılaşınca mı?

Gerçekten hayatta herkesin (her gördüğüne) bir kere yalan söyleme hakkı var mıdır, yoksa bu sürekli yalan söyleyenlerin yalancılıklarını masumlaştırma kandırmacası mıdır? Gerçekten mucize uzuvsal mıdır? Yani, iki kol mucizeyi sağlıyorsa onu bedenden ayırmak mucizenin kaybolmamasını mı sağlar? İki kol bedenden ayrılmışken avuçlar birbirine temas ettiğinde gerçekte cansızlaşan beden yüzünden mi mucize gerçekleşmez, yoksa erkek artık yaşamamakta mıdır?

Pişmanlık, hak etmeme duygusu o denli benimsenmeye, yoğunlaşmaya, kıvamlaşmaya ve akmamaya başlar ki, Dr. Faust’un evinin önünde kendisi de senedi kanıyla imzalamak için lime lime ruhuyla yalvararak kapıyı yumruklayan Nazım gibi, erkek de “kadınını” getirmesi için bir başka kötüyle anlaşma yapar. Erkek karım demeyi tekrar kabullendiği kadın için şeytana küfürler edebilmektedir. Hiçbir girişim işe yaramaz. Kadın kendine güvenen bir birey gibi davranmaya başlıyor. Gideceği yerde başına ne geleceğini bilmese de gidiyor. Şansını denedi, olmadı! Geridekinin ne halde yaşayacağı umurunda bile olmayacak! Kadın gönül rahatlığıyla, sessizce ve hızla gidecektir; çünkü o erkeği hiç ama hiç sevmemiştir. Sevse; kaldırımda kitap satar, bankta uyur, dayak yer, her şeye ve herkese katlanırdı; hep bahsettiğimiz ve “gaari” diyen erkeğe bile!

Film konusunu hemen hemen sadece kadınlar üzerinden götürüyor ve ben buna karşı geçerli bir itiraza sahip değilim, sahip olan bunu belirtmeli ve filmdeki erkek dünyasını da eleştirmeli. Filmdeki erkeğin tek suçu kadına aşık olması, erkeğin tek talihsizliği o “yaralı” kadınların erkeğin içten duygularını kullanmaya acımasızca hazır, aç olması.

Filmi yine kendi cümlemle bir kez daha toparlamaya çalışayım;

“Dünyanın çıkmış çivisini alnıma çakıp gidişin kaldı.”

10192 kişi tarafından görüldü.
Son Güncellenme:10:27:42

Aziz Yağan

Yazarın Önceki Yazıları

İlk Kim ‘KDP, Barzani İhaneti’ Dedi! Kayyum Ayanasında Görünenleri Seçebilmek Radikal Demokrasi İhraç Eden Kürde Demokrasi Yok mu! Nezihe’siz, Menderes’siz Bölge fakat XYP’li Kürd! Seçimler (IX): Hangi Seçmen HAK-PAR’a Şans Oyu Verebilir? Seçimler (VIII): PAK ve Tevger’in HAK-PAR Desteği Seçimler (VII): PKK’den Erdoğan’a Destek Demirtaş, HDP, YSP için PKK! Seçimler (VI): HDP ve YSP’siz Millet İttifakı! Seçimler (V): Seçilmişlerin Ortaklığı Değerler.. Bedeller.. Değerler.. Ahmet Türk ve Kürd Halkına Düşman Ahlaksız Kürd! Seçimler (IV): Kötünün İyileştirilmesi mi, İyiye Dokunulmazlık mı? Seçimler (III): HÜDA PAR’la Hatırlatılan Seçimler (II): Bizi …’lileşmekten Kim Koruyacak? Bursaspor Stadının İçi ve Dışı Seçimler (I): Kürdün Cumhurbaşkanlığı Seçimi Körleşmesi Deprem Bölgesinin Gönüllüleri Partiler Kürdce Anadilinde Eğitim, Kürdler, Cumhurbaşkanı Seçimi Paris Kürd Katliamı, PKK ve Kürd Partileri PKK mi, HİZBULLAH mı, JİTEM mi? ASALA’laşan PKK Suçluları ve Suçlarını Öven Devrimciler Legal Apocuların Demokrasi İttifakı ve ‘Kurdi’ Ayak Legal Apocuların Olası Yeni ‘Bedel Ödeme Zamanı’ Bölgenin Yaklaşan Zamanı ve Bilincimiz Kuzeyliliğin Esasları ve PKK’ciliğin Esasları PKK’nin, Apocuların, PKK’cilerin Kimyasal Silah Kullanıldığına Dair İddiası PKK’nin Bölgemize, KBY’ye Savaş Tehdidi ve Kuzey Toplumu Aziz Yağan: Kürdce mi, Statü mü, Yoksa İkisi Birden mi? Berlin, Kiev, Diyarbakır Kimi Kürdler HDP için Yine KürTleşmenin Eşiğinde Çocuklarını Yiyen ve Yedirten Kürd Toplumu (I) Kürdce, KürD Hareketi ve KürT Aydınları Gri Alan, Beyaz Alan, HAK-PAR, Kürd Seçmen Kılıçdaroğlu, Bablekan ve İmralı Kimi Kürdün Adalet, Eşitlik, Yardım İsteme Biçimi Kürdler Öfkeli Türk Kalabalıklarından Nasıl Korunabilir? Orman Yangınları, HDP, Öfkeli Türk Kalabalıkları ve Kürdler Manavgat Yangını ve Yaklaşan Şiddet Tehlikesi HDP’nin Kürde Kaybettirici, Kutuplaştıcı Politikası Afyon ile Kuzey Arasındaki Mekik Kaç Zengin, Kaç Vekil Çıkarır! İğneli Beşik, Mum Söndü, Kuyruklu’dan İlk Gece Hakkı’na Edebiyat Editörü, Yazar, Taşra Gönüllüsü Kürd Yazar (II) Edebiyat Editörü, Yazar, Taşra Gönüllüsü Kürd Yazar (I) Aldatılanı Aldatmak Coğrafi Statü ve Kültürel Kimlik Ayrımı PKK’den İbrahim Güçlü’ye Bir Tehdit Daha Kürdler ve Ankara İttifakları Olası Şengal Katliamını Kürdler Durdurabilmeli HDK ve Kürdistani İttifak Çalışması Kürdler Yeni Anayasada Nasıl Yer Alabilir? Ankara’da İstenmeyen HDP’nin Kaderi Kimin Elinde? Kürdce Anadili Kampanyaları ve Sivil Alan Kürdlerde ”Şimdi” nin İcadı ve İnşası(*) Trump Kürd Olsaydı Bazı Kürdler O’na Terörist Der miydi! Kürd Reformu Söylentilerindeki Eksik Kürdistan Bölgesel Yönetimi Ne Yapmalı? PKK’yi Yabancı Bir Örgütten Tanımak, Tanımlamak PKK’nin Yeri Neresi? Düşmanları Sevindirmeyenler KBY, PKK için Önlemler Almalıdır Kürdistan Bölgesel Yönetimine Çağrı Ey Dünya, Kötülüğün Kaynağı Bu Kez Ahiretsizler Kürdlerin HDP'ye mesafesi Leyla Güven’in Kürdlüğü, Berberoğlu’nun Türklüğü Osman Baydemir Apocu mu, değil mi! KürT aydını ile KürD aydını Öcalan, Aidan James, PKK PKK’yi Terk Edemeyenler ''Benim Ülkem Dilim'': Topraksız ve Statüsüz Çerçeve (I): Kangren Kulp’ta Beş Kürd Daha Parçalandı Şeyh Abdulkerim Çevik’i Öldürmeyeceksin! Uygur Türkleri, Kürdlerin Yaklaşımı ve Dünyanın Geri Kalanı Sıra Kürd Dili ve Kültüründe mi? Tanrı Vardır ve Adı da Petrunya’dır Kürd Temsiliyeti de Nesi? Ayrışalım (III) -Rojava Kahramanları- Ayrışalım (II) Ayrışalım SUSAMAM, rapçı Miraç, Kürd Yanılsaması Karşılıksız Aşığın Kürd Hali Kayyım Atamaları Kime Karşı: KürDlere mi, KürTlere mi, Halklara mı? İyaz bin Ganem’e karşı İlhan Diken!!! Bağlar Belediye Meclisi: Medeni Ölüm 160 TL İstanbul’da Seçmen ve Aday Uyumu Kürdler İçin de 'Her Şey Çok Güzel Olsun!' Selçuk Mızraklı, Zorbalık, Handan Ekici Cumartesi Anneleri ve Sivil Alan 24 Haziran’da ne yapmalıyız? HAMLE: Şuursuzluğa Karşı HAMLE: Ciddiyete Davet! Onur Ünlü’den ‘Gerçek Kesit: Manyak’ HAMLE: Yerel Seçimleri Kazanmak, ama Nasıl? Afrin’de Siviller Öldükçe Güçlenmek! HAMLE: Peki ama Hangi Partiyle? HAMLE: Reform için Yerel Seçimler Ferdinand: Daima kendiniz olun ve Tres’e ne olduğunu sormayın! Beden ve Ruh: Bağımsız Kişilikler Ali Kemal Çınar û Génco Kemal’in ‘Adalet’i ve Kürtler İşkenceciler Çocuklarını Sevebilir mi? İllegalite ve Kürdler Sesi kesilen taşlar ve onların arasında bir şair Sansüre Karşı ‘Zer’ Kürdler; Rejim Yanlıları ve Karşıtlarının Fedaisi mi! Aziz Yağan-İrfan Burulday; Parlamentodaki Siyasi Partilere ve Kürd Seçmenlere Çağrı Geçmişle hesaplaşma, yarına köprü: Geçersiz oy Evet, Hayır, Boykot ve Kürdler için 4’üncü yol Biz O Hendekleri …! Ariel’den Arielle’ya: Küçük Deniz Kızı Türkiye, Almanya, Hollanda ve Nefret Söylemi Vank’ın Çocukları: Tarihsel Hakikat Mücadelesi Aziz Yağan: Türkiye’de toplumsal ve bölgesel anlamda Kürtlerin temsiliyeti yoktur Jale ve Mehmet Elbistan Vatandaş Anadilinde Konuş! Kürd Tarafı ve Post-Olgusal Siyaset Prensim, Ömrümün Kalanı Sensin! Derik Kaymakamına Sabotaj Ekşi Elmalar’a ilaveten PKK ile Nereye Doğru? Atatürk’ünü Arayan Ahmet Altan PKK Vekilleri Öldürmeyi Denedi mi! Yılmaz Erdoğan'ın Ekşi Elmalar'ı Kürdler Onursuz, Benliksiz, Haysiyetsiz mi! Kürdlerin Acılarıyla Alay! İki Ustadan Kısa Bir Film: Borrowed Time Kalandar Soğuğu: Bi Dur Be Adam! Medeni Ölüm, Alternatif Model, Fahriye Adsay Sevimsiz Düşünüşler... Halay, Abdullah Keskin, Avesta Koşun Kürtler, Köşede Kurtlar Şeker Dağıtıyor! Mustafa Kemal'in İçimizdeki Askerleri Haksızlık: 'Madımak: Carina’nın Günlüğü' Küçük Prens Kor’u Kor Yakar Demirkubuz'un Bulantısını Gözardı Etmemek Gerek Kuzeyliler Kuzey’e Sabitlendi mi? Kaplumbağa Kabuğu İçindeki 'Yitik Kuşlar'! Heine, Faşizm ve Romansero-Bimini Kürdler ve Diğer Milletler Terörist Değildir Hendek Tatbikatı sayesinde Tanrı Türk'ü Koruyacak Yas Öyküsü Cizre’de Çıkış Yokmuş, Peki Kuzey’de Var mı? İttifakın İç’ten Olanı Hey Sevgilim!.. Yok Bişey Lanetli Olan Mekanlar Değil İnsanlar IŞİD Alevilere saldırır mı? İç Savaş Kılıftır Acildir! Tüm Kürdlerin Dikkatine! Çocuklarımızı Yedirten ÖzYönetim! Sahte Kül Kedisi Bal Kabağını Yolda Yer FİLİZ KORKMAZ’ın anısına İslami Bireylere Günahkar Diyarbakır Hay Way Zaman / Dersim'in Kayıp Kızları Asasız Musa / Musayê Bê Asa Hayastan Aynı Yıldızın Altında Bir Dersim Hikayesi Halam Geldi Günahın Dokunuşu / A Touch Of Sin Fare sen aslında... Pieta / Acı – Aziz Yağan
x